"Pajka"

Wstał dziś Pan Bóg w radosnym nastroju!
Obszedł Królestwo we wszystkie strony.
Złapał za sznurki , wyciągnął słońce
Na gwiazdy zarzucił zasłonę.
Usiadł na tronie i tak powiada:
Źle się na świecie dziś ludziom żyje!
Poślę im zaraz człowieka dobrego
Co wszystkie smutki swym słowem zmyje.
Co swym uśmiechem i dobrą radą
pojedna zwaśnionych ludzi.
Ześlę im tedy taką osobę
Przy której żaden nie będzie się nudził.
Jako powiedział tak też uczynił.
Wziął się za pracę bardzo solidnie
Lepi i patrzy , patrzy i lepi
a za oknami już coraz widniej..
Skończył pracować, usiadł w fotelu
Fajkę zapalił po pracy
Zeszły się w tedy wszystkie anioły.
Czym też ich Bóg dziś uraczy.
Patrzą , nie wierzą. Mała ich wiara.
Że się mu stworzyć cokolwiek udało.
Zgniewał się Bóg , płaszczem zarzucił
Spadła na ziemię fajka
A na podłogę z kieszeni płaszcza wypadła mu mała Pajka...

Szary...

Nie mogę już, Twej ręki chwycić i kreślić nią trasy po ciele moim.
We włosy Twe palcy już nie zatopię by Cię do ust przyciągnąć czule.

Odeszłeś tak nagle, zbyt szybko,pospiesznie bym się nacieszyć w pełni mogła.
A w sercu mym ciągle orkiestra gra i ciągle nadzieja tak płonna.

Serce o Tobie zapomnieć wciąż nie chce, choć je przymuszam z każdą minutą
By biło na nowo, jak wcześniej, nieporuszone Twoją nutą.

Kiedyś zrozumie,że odchodzenie częścią jest każdej miłości.
Że nie zatrzyma pędzących zdarzeń i życia nieuchwytności.

Że kiedy samo po rozum pójdzie i się zatrzyma nad tym co za nim.
Nie warto było żyć czasem złudzeń i ulotnymi tak marzeniami...

"Return of the King"

Pędzę tak szybko i gna ze mną wiatr,

we włosach już liście wplecione są jak,

Warkocze dziewczyny, co uciec stąd chce

 i biegnie ku niemu i ciągle tak mknie;

I pędem szaleńczym przez burze tak gna;

 i suknie rozdziera i woła i łka:

- wróć do mnie, wróć teraz, choć jeden ten raz-

gdy wnet cię zapomnę i zniknie ta mgła.

Co drogę przesłania, co otula mnie,

 co moje wołania zabiera we śnie;

I patrzę i widzę szaleje ten las,

co w burzy z piorunem zabierze mnie w czas...

I patrzę i czuje, że drzewo, co pniem

w kochanka wnet postać oblecze się wtem.

Pęd mój zatrzymam ,wnet stoję i chce

do piersi przytulić to lico, co pniem.

I twarz mam zastygłą i ręce mi drżą

 i myśli nie zniosę i uciec chce stąd.

I wnet się wyrywam i odejść już chce,

lecz on do mnie wola, lecz on prosi mnie

- o dziewczę me piękne, kochanko ty ma-

 zapomnij o chłopcu, co serce ci skradł

Zapomnij już o nim tu do mnie wnet chodź

będziemy spokojni będziemy ta mgłą

Zapomnij to ciało co zimne, co zgniłe,

zapomnij to ciepło chodź do mnie na chwile!

Lecz Ja się wyrywam i szlocham i łkam –

 czy z serca ta zdradę wyrzucić dziś mam?-

Zapomnij o drzewcu! Ze dziewczę pochwycisz,

że w sidła je złapiesz, że umkniesz w tej dziczy

W tej dziczy szaleńczej, co świadkiem mych słów

 o drzewcu pod Tobą już leży jej trup.

"Wyznanie"

Pierwsza swą myśl porwałam w locie;

Gdy serce zamarło na chwilę.

Gdy w cichym motylim trzepocie

Zabiło na chwilę...

Ta prawda co z ust płynęła,

Fałszywą się stała w twych słowach.

Lecz dusze mą nożem przecięła..

W każdych wypowiedzianych przez Ciebie słowach.

Zabierz swą postać sprzed mojej twarzy,

Bym jej oglądać już nie musiała.

Deszcz Twe wspomnienie tak szybko wymaże;

A ja moknąc będę w nim stała..

"Kochanka"

O śmierci kochana –przyjaciółko

Widziałam Cię znów pod bramą jak stałaś

Czekając…

Wyciągam ręce ku Tobie w nadziei

Lecz chwycić mnie nie chcesz,

Odpychasz od siebie

I czekasz...

Zabierz mnie przyjaciółko

Do raju gdzie szczęścia zaznawszy

Ukoję me lęki na łąkach nieznanych.

Lekko rozchylę już usta moje, by w nie powietrza czystego nabrać.

Ciało me leży, już całe jest w Tobie

I czeka... z tęsknoty umierać nie chciało...

Weź mnie o śmierci na łono tej łąki

Która za świadka tych zdarzeń uchodzi

Co dech zaprały i ogień wzbudziły

W mych cichych przypływach powodzi...

Weź mnie nad góry i szczyty te górskie

Co tyle razy tak blisko były

By je chodź raz pochwycić prawdziwie

I odejść już w wieczna dolinę..

Weź mnie kochanko ma droga do raju

I zamknij ma dusze na zawsze

W wiecznym ucisku kochanka - w potrzasku

Tak umrzeć – zaznawszy rozkoszy drżeń blasku...

"Dla P..."

Zapatrz się we mnie, jak wtedy - na moście

gdy woda falami na dole płynęła.

Gdy szumem potoku, gdy cichym westchnieniem

objąłeś me skryte marzenia.

Zapatrz się w oczy

co czarne jak niebo,
targane przez błyski zwodnicze,

zapatrz się w usta, gdzie płonie nadzieja by targać je mogła pokusa

Ja się zapatrzeć w ciebie nie mogę

bo oczy wypalił grom z nieba

Bo twarz mi wykrzywił i smutek w nią wlał...

i zamiast nadziei - dostałam czar

co leci z wiatrem powrotnym...

Z tym wiatrem co w snach powraca dziś do mnie

Co rozkosz przynosi i żal.

Że wraca, jak co dzień, lecz cichy samotny;

bez żaru, bez, ognia bez fal…

Widzisz...właśnie zmieniasz swoje życie...

Takimi słowami zaczynam to co nowe w moim życiu..Mam nadzieję,że zmuszę się do regularności wpisów...

Zaczynamy...