"Return of the King"

Pędzę tak szybko i gna ze mną wiatr,

we włosach już liście wplecione są jak,

Warkocze dziewczyny, co uciec stąd chce

 i biegnie ku niemu i ciągle tak mknie;

I pędem szaleńczym przez burze tak gna;

 i suknie rozdziera i woła i łka:

- wróć do mnie, wróć teraz, choć jeden ten raz-

gdy wnet cię zapomnę i zniknie ta mgła.

Co drogę przesłania, co otula mnie,

 co moje wołania zabiera we śnie;

I patrzę i widzę szaleje ten las,

co w burzy z piorunem zabierze mnie w czas...

I patrzę i czuje, że drzewo, co pniem

w kochanka wnet postać oblecze się wtem.

Pęd mój zatrzymam ,wnet stoję i chce

do piersi przytulić to lico, co pniem.

I twarz mam zastygłą i ręce mi drżą

 i myśli nie zniosę i uciec chce stąd.

I wnet się wyrywam i odejść już chce,

lecz on do mnie wola, lecz on prosi mnie

- o dziewczę me piękne, kochanko ty ma-

 zapomnij o chłopcu, co serce ci skradł

Zapomnij już o nim tu do mnie wnet chodź

będziemy spokojni będziemy ta mgłą

Zapomnij to ciało co zimne, co zgniłe,

zapomnij to ciepło chodź do mnie na chwile!

Lecz Ja się wyrywam i szlocham i łkam –

 czy z serca ta zdradę wyrzucić dziś mam?-

Zapomnij o drzewcu! Ze dziewczę pochwycisz,

że w sidła je złapiesz, że umkniesz w tej dziczy

W tej dziczy szaleńczej, co świadkiem mych słów

 o drzewcu pod Tobą już leży jej trup.